Oud-mentor Marieke: “School’s cool was me op het lijf geschreven”

Tijdens een bijeenkomst voor vrijwilligerswerk voor vluchtelingen viel mijn oog op een flyer van Taal Doet Meer over het project School’s cool. Ik heb niets meer gehoord van de bijeenkomst, omdat ik meteen wist dat het project School’s cool me op het lijf geschreven was.

Mijn dochter zat dat jaar in de brugklas. Ik merkte dat zij best wat begeleiding nodig had bij de overgang van de basisschool naar de brugklas. Ook was het me opgevallen dat veel kinderen uit de klas van mijn dochter waarvan de ouders van oorsprong uit een ander land kwamen, afhaakten. Misschien was dat met een beetje hulp niet nodig geweest. Ik meldde me meteen aan. Na een gesprek werd me gevraagd of ik een − toen 13-jarige − jongen uit Ondiep zou willen begeleiden. En zo kwam het dat ik de mentor werd van Oualid. Een superleuke, beetje ondeugende jongen met ouders die van oorsprong uit Marokko komen.

Een klik

Ik had meteen een klik met Oualid en zijn gezin. Lieve, warme mensen die een lastige tijd achter de rug hadden. Ik ging op zoek naar een methode die bij Oualid paste om hem zo goed mogelijk te begeleiden. Hij was vrij onrustig en het lukte hem moeilijk zich te concentreren. Dat vond ik lastig. Hoe kon ik zijn aandacht houden? Hoe kon ik zorgen dat zijn cijfers goed genoeg waren om over te gaan? Hij ging naar het Wellant in Utrecht, niveau vmbo-basis. Ik ontdekte al snel dat Oualid heel goed kan leren. Hij hoeft woordjes in het Engels maar één of twee keer te lezen en hij kent ze. Des te frustrerender dat zijn concentratie te wensen overliet waardoor hij ook vaak op zijn kop kreeg op school. Behalve begeleiding met school, zijn we ook leuke dingen gaan doen samen. Uit eten gaan, naar een voetbalwedstrijd, karten met onze gezinnen… Gezellig en ook fijn om niet alleen maar met school bezig te zijn.

Zelfvertrouwen geven

Tijdens het traject hebben Oualid en ik elkaar goed leren kennen. Ook heb ik goed contact gekregen met zijn moeder, Rachida. Ik bleef regelmatig eten. Een feestje voor mij, want niemand kan zo lekker koken als Rachida.

Later in het traject heb ik me niet meer zo veel op kennisoverdracht gericht. Ik zie het meer als mijn taak om Oualid zelfvertrouwen te geven en hem in te laten zien dat hij een leuke en bijzondere jongen is die er mag zijn. Ik kreeg het idee dat hij vooral veel op zijn kop krijgt. Ongetwijfeld niet zonder reden, maar het is voor mij belangrijk om ook de goede dingen te blijven zien in mensen. Oualid loopt nu met veel plezier stage bij de aannemer die bij ons aan het klussen was. Komt op tijd, houdt zich aan de afspraken en heeft zichtbaar plezier. Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt met hem. School is gewoon niet zo zijn ding. Voor hem geldt zeker niet dat school cool is.

Oualid: “Fijn dat iemand me kon helpen”

Mijn ouders en de juf op de lagere school kwamen met het idee om voor mij een mentor van School’ s cool te zoeken. Ik baalde daar behoorlijk van. Ik zat niet te wachten op begeleiding. Maar toen Marieke voor het eerst kwam, had ik er wel een goed gevoel bij. Alhoewel ik het niet spannend vond om naar de middelbare school te gaan, vond ik het wel fijn dat iemand kon helpen.

Ik vind leren niet zo leuk, dus ik vind het leuk dat we ook dingen konden doen naast school. Ik ben het eens met wat Marieke heeft gezegd over ons. We zagen elkaar elke week. Ik was altijd blij als ze kwam, ook al ging het vaak over school. Gelukkig ging het ook vaak over andere dingen, zoals voetbal of scooters.

Heb je belangstelling voor de functie van School’s cool-mentor? Meld je aan of stel je vraag via jeugd@taaldoetmeer.nl