Een meisjesdroom gaat in vervulling

Ik zat een week in een huisje aan het strand en had vrij. Maar ik miste de deelnemers en ben gewoon terug naar Utrecht gereden om mijn ‘taalcafeetje’ te draaien. Ik krijg er zoveel voor terug! – Fanny

Fanny is de bevlogen vrijwillig coördinator van het Taalcafé Centrum en ik spreek haar thuis in de Vogelenbuurt. Ze heeft heel bewust gekozen voor deze job: “Als klein meisje kon ik al uren in de bibliotheek van Capelle doorbrengen. Ik struinde graag door de bibliotheek met al die kasten vol boeken en las veel. Tegen mijn moeder zei ik dat ik later in een bibliotheek ging werken.”

Met de paplepel

Ze ging werken bij een architectenbureau buiten de stad. Elke dag treinde ze heen en weer tussen Utrecht en Rotterdam. Totdat ze het genoeg vond. In de dagelijkse ‘verloren’ reistijd kon ze ook wat anders doen. Ze vond een baan bij het Filmfestival in Utrecht. “Ik wilde heel graag daarnaast iets maatschappelijks doen. Ik heb drie zoons en ik weet hoe belangrijk het is om hulp te vragen en hulp te krijgen. In mijn Molukse familie is elkaar helpen met de paplepel ingegeven. Dat geef ik mijn zoons ook mee, de middelste werkt in een bejaardenhuis en ze zijn alle drie heel sociaal.”

Het was voor Fanny klip en klaar dat ze de vrijkomende tijd zou besteden aan iets sociaal maatschappelijks. Op dat moment kwam de vacature voorbij van Taal Doet Meer. Haar meisjesdroom ontwaakte. “Ik was zo opgewonden. Die vacature was ‘meant to be’. Ik moest en zou coördinator worden.” Ook al was het een moeizame start vanwege corona (de opening van de bibliotheek werd maanden uitgesteld), toch draaide Fanny begin september haar eerste Taalcafé.

Jochie en wijffie

Fanny en Monique overleggen elke woensdag voor het Taalcafé. Ze bedenken een thema en nemen altijd iets lekkers mee. “Er is heel veel materiaal van Taal Doet Meer maar uiteindelijk willen de deelnemers gewoon praten. Dus dan laten we het gaan of we doen een spelletje zoals woordketting. We hebben ook één-op-één gesprekken en wisselen na een half uurtje van partner. We hebben thema’s zoals de feestdagen, de koninklijke familie of Utrecht. Waar denk je aan? Een Spaanse vrouw reageerde daarop in plat Utregs: jochie en wijffie. Dat was zo leuk! We vertellen ook over Nijntje en dan haal ik een paar boeken uit de bibliotheek. Meestal kijken we pas op het bord als het gesprek stokt. Het is heel intensief, voor iedereen, maar geeft veel voldoening.”

Compassie

Fanny doet dit werk vrijwillig naast haar baan bij het Filmfestival. Ze zou ook op de bank kunnen Netflixen. Fanny lacht: “Ja, dat zou kunnen maar ik vind het echt een verrijking voor mezelf. Ik vind het fijn om mensen te helpen die gemotiveerd zijn en die zelf ook moeite doen. Zij willen graag de taal leren en ik kan daarbij helpen, dat is heel fijn. Je helpt mensen ook over hun schroom heen om Nederlands te praten. Want fouten maken is eng.” Fanny vertelt over haar Molukse moeder (84) die bij het ouder worden steeds meer in het Maleis gaat praten. “Ik kan de taal wel verstaan maar ik antwoord haar toch in het Nederlands. Ik voel me niet zeker genoeg om Maleis te spreken. Dat herken ik bij de mensen in het Taalcafé. Als je de taal nog niet goed genoeg kent, ben je bang dat het raar klinkt of dat je fouten maakt. Daardoor heb ik compassie met de deelnemers. Het is steeds weer stimuleren en vertrouwen geven. Doe maar!”

Fanny en de deelnemers van het Taalcafé Centrum

Positieve vibe

Fanny komt zelfs terug van haar vakantie voor haar vrijwilligerswerk. “Ik zat een week in een huisje aan het strand en had vrij. Maar ik miste de deelnemers en ben gewoon terug naar Utrecht gereden om mijn ‘taalcafeetje’ te draaien. Ik krijg er zoveel voor terug. Monique had het best alleen kunnen doen maar ik keek er echt naar uit. Het werk geeft een ontzettend positieve vibe.”

We gaan bijna het jaar uit. Heeft Fanny nog goede voornemens? Ze hoeft niet lang na te denken: “Vier het leven! Bij elk feest zit het hier thuis vol met vrienden, ook van mijn zoons, mijn zussen en familie. Volgende week ben ik jarig en nu zal het rustiger zijn. Ik hoop dat de coronaregels in 2021 zullen verdwijnen zodat we elkaar weer volop kunnen ontmoeten.” Ook voor het Taalcafé heeft ze een wens. “Mensen moeten gewoon komen proeven. Ik hoop echt dat het Taalcafé kan groeien. Als mensen maatschappelijk iets willen doen, volg je gevoel, kom eens langs want het is gewoon heel fijn. Je komt er gewoon beter vandaan. Je betekent echt iets voor iemand en dat voel je.”

Interview door Els Vegter, freelance schrijver/journalist en beeldend kunstenaar www.elsvegter.nl