Bharathi: “Niet foutloos, maar ik durf het wel te spreken!”

Lees voor

Zeven jaar geleden kwam Bharathi Kandaswamy naar Nederland, samen met haar man en dochter. Zoals voor veel nieuwkomers was het in het begin flink wennen. Een ander land met ander weer (“In de winter is het hier zo koud!”), andere gewoonten en natuurlijk een andere taal. Ze leerde hier wel mensen kennen, maar die kwamen voornamelijk uit India. In de supermarkt sprak ze Engels. “Ik wilde meer onderdeel te zijn van de Nederlandse samenleving. Taal is daarbij cruciaal.”

Schot in de roos

In de bibliotheek hoorde ze dat er bijeenkomsten waren, waarbij moeders samen de Nederlandse taal leren. Hun kinderen konden gewoon mee, dus een oppas was niet nodig. Hoewel ze het behoorlijk spannend vond, meldde Bharathi zich aan. Het bleek een schot in de roos.

“Omdat ik zelf ook nog de taal leer, vinden mensen het minder eng om met mij te praten”

“Ik durfde Nederlands te gaan spreken”

“In de ouder-kindgroepen van Taal Doet Meer ontmoette ik gelijkgestemden. We oefenden met Nederlands en mijn dochter had het leuk.” Bharathi merkte al snel dat haar Nederlands verbeterde. De grootste winst was dat ze de taal durfde te gaan spreken. In de groepen, maar juist ook daarbuiten. Op het schoolplein en in de supermarkt verruilde ze Engels steeds vaker voor Nederlands.

Van deelnemer naar vrijwilliger

“De begeleider van de ouder-kindgroep stimuleerde ons om te blijven oefenen met de taal. Ze gaf aan dat je ook vrijwilliger kon worden bij Taal Doet Meer. Hierbij help je niet alleen anderen op weg, maar blijf je jezelf ook ontwikkelen. Dat leek me wel wat.”

“Ik ben trots op de stappen die ik heb gezet”

Voorbeeld voor anderen

Bharathi is tegenwoordig begeleider van een ouder-kindgroep (naast dat ze Boekstartcoach is). Ze vindt dit superleuk om te doen. “Omdat ik zelf ook nog de taal leer, vinden mensen het minder eng om met mij te praten. Ik vertel ze dat ik ook zo ben gestart. Dit geeft mensen hoop dat zij dit ook kunnen.”

Best een beetje trots

In haar ouder-kindgroepen stimuleert zij nu anderen om zich verder te ontwikkelen en te starten als vrijwilliger. “Een moeder heeft zich inmiddels gemeld. Ik ben trots dat ze dit gaat doen. En ik ben ook best wel een beetje trots op de stappen die ik zelf gezet heb!”