Column Abdelkader Benali: ‘Geef asielzoekers een duwtje in de juiste richting’

Mensen als kinderboerderijdieren vasthouden op een terrein met gras, een trapveldje en wat bomen is in het licht van deze tijd totaal achterhaald. Dit land heeft meer mensen nodig, niet minder. Ook vluchtelingen zijn heel wel in staat om kansen te zien, maar dan moeten we wel beginnen perspectief te bieden. Een werkende vluchteling helpt zichzelf, gezin en samenleving.

“Ook vluchtelingen zijn heel wel in staat om kansen te zien, maar dan moeten we wel perspectief bieden.”

De sfeer op het terrein was gemoedelijk. Joke van Leeuwen droeg gedichten voor, schrijver Rodaan Al ­Galidi vertelde over zijn tijd in een azc. Het klapstuk was de band van Wisam, Syrische muzikanten, ook voormalige vluchtelingen.

Een van de bandleden kwam naar me toe en omhelsde me. “Weet je nog?” Ik keek naar hem. “Acht jaar geleden, ik speelde in een voorstelling over gebombardeerd Aleppo die jij geschreven had.” In het Arabisch vraag je naar iemands gezondheid, de familie, dan het vee. Hij glimlachte. Vee had hij niet, voor de rest ging alles top! Hij moest alleen optreden en daarna snel door naar Amsterdam, voor nog een optreden. Druk, druk, druk.

Ik zag ze al in de horeca mensen bedienen, de beste taalschool is een baantje

Wat ik zag stond haaks op de berichtgeving over asielzoekers als onruststokers. De Eritreeërs en Pakistanen serveerden ons een bordje eten; de meesten spraken vloeiend Engels. Ik weet zeker dat als deze mensen tussen Nederlanders mogen wonen, ze in heel rap tempo ook Nederlands leren spreken.

Er waren ook best wat potentiële taalmaatjes aanwezig, het witte publiek bestond uit bewoners uit Nijmegen die waren komen fietsen. Als we met hetzelfde enthousiasme waarmee we Oekraïners in huis hebben gehaald de Jemenitische en Iraakse gezinnen verwelkomen, dan is de taalbarrière binnen een jaar geslecht. Een groepje Syrische jongedames keek vol bewondering naar de zangers. Ze maakten selfies. Ik zag ze al in de horeca mensen bedienen, de beste taalschool is een baantje.

“Als we met hetzelfde enthousiasme waarmee we Oekraïners in huis hebben gehaald de Jemenitische en Iraakse gezinnen verwelkomen, dan is de taalbarrière binnen een jaar geslecht.”

Waarom maakte het optreden van de band zo’n indruk op me? Dat kwam door de levenslust die de jongens uitstraalden. Ze pakten elkaars hand, maakten een halve kring en dansten de debke, een opzwepende dans waarbij de leider het tempo aangeeft en in de lucht springt om de cadans te versnellen. Ik dacht aan de lange rijen op Schiphol. Op weg naar het azc scheurden busjes voorbij, hun achterkant schreeuwde om werknemers. “Kom jij ons team versterken?” Wie helpt Nederland van dit arbeidsinfarct af?

De jongens dansten, wisten niet van ophouden. Het was reclame voor de jeugd. De wolken boven Grave trilden mee. Deze jongens, dacht ik, kunnen overal aan de slag. Op een bouwterrein. In supermarkten. Bij boeren. Ze willen aan de slag. En met dat werken komt ook de taal. Er worden contacten opgebouwd, hoop opgespaard en perspectief geboden. Geld verdiend.

De jongens schreeuwden om meer muziek. De zanger had dit te zeggen over zijn razendsnelle integratie in Nederland: “Als je hier ook maar een klein beetje geeft, dan wordt dat zo gewaardeerd, dan zal iedereen je verder helpen, een duwtje in de juiste richting geven”.

Foto: Bob Bronshoff

* Abdelkader Benali is schrijver. In 1996 debuteerde hij met ‘Bruiloft aan zee’, in 2003 won hij de Libris Literatuur Prijs voor zijn roman ‘De langverwachte’.

Deze column verscheen eerder op de website van Trouw.nl