Taal Doet Meer
Artikel

Verhaal door Faris (16 jaar)

Faris is deelnemer bij Taal Doet Meer en schreef dit spannende verhaal speciaal voor onze jubileum scheurkalender. De vertaling is door hemzelf gemaakt.

ليا! جوي! يصرخ بصوت عالي من الطابق الأرضي الى الطابق الثاني، مايك مستاء من ابنائه يتأخرون دائما

جوي: نعم يا ابي ها انا أتي

ليا : انا ايضا يا اب… وسقطت من الدرج و بدأ جوي و ابوها يضحكان عليها…

بساط رملي يملأ الأفق ينشق فيها طريق رمادي طويل لا ترا نهايته من بدايته الصوت الوحيد اللذي يمكنك سماعه هو صوت محرك سيارة حمراء صغيرة لأربع اشخاص..

4:07..

ما شعوركم و ها نحن ذاهبون لأمكم بعد غياب ثلاث سنين يسأل مايك و هو يسوق

… يعم الصمت

يسأل من جديد مايك نفس السؤال بملامح مستغربة قليلا ليلاحظ بعدها انهم نائمون يخفض مايك صوت اغنية الجاز في الخلفية و يكمل طريقه بصمت مع غروب الشمس الأحمر.. المريح المرعب…

5:26..

يستيقظان جوي و ليا على شعور توقف السيارة

جوي يسأل بعيون لم تشبع النوم و صوت خافت يحمل كحة: ماذا يحصل يا ابي لماذا توقفت

مايك: عجل السيارة انفجر يجب ان نبدله هيا انزل يا جوي و ساعدني

ليا تحدق بأخر ربع من غروب الشمس تريده يبقى ولكن تدري انه سيفارق هذا المكان الموحش

12:54

مايك: لم يبقى شيء يا ابنائي تبقى القليل كما ترون على هاتفي بقت تقريبا ساعتين

جوي: اوفف

ليا: اوفف!

1:12

السيارة بدأت بلتباطئ ثم التباطئ ثم التوقف…

الجميع مستغرب و دمعة ليا على جفنيها ولكن لم تنزل الجو برد قارص يهدأ جوي ابنائه و يقول: انتضروني لحضات اشوف ماذا حصل رجع اليهم بجسم و ملامح محبطة و يقول البنزين نفذ تماما و جوي بقليل من الأمل يقول: لديك بنزين فلسيارة صح

جوي و عيناه فلأرض: لا

ثم بعد ذلك نزلت دمعة ليا…

يفتح مايك هاتفه متأملا الأنترنت ولكن لا يوجد تقطية و ليا تبكي في حضن جوي، جوي ايضاة يريد يبكي ولكن اصبح قوي من اجل ابوه و اخته…

الجو اصبح بارد و ضلام و هم الأن بوادي يمينهم جبل و يسارهم ايضا الأن الشيء الوحيد اللذي تسمعه هو صوت اسنان تضرب بعضها البعض

1:38

يتجرأ مايك و يقول:

اسمعوني انا الأن ذاهب الى اعلى الجبل لا تخافون ولا تطلعون اصوات تجلب الأنتباه و اهم شي لا تفتحون باب السيارة

يذهب مايك و اصوات صفير الهواء البارد الأبيض تخترق طبلة اذنه و مع كل خطوة يبدأ مايك بلأختفاى من منضور شباك السيارة الأيمن… حاولو جوي و ليا ان ينامو لكي يخفف الضغط عنهم..

4:07

جوي: ابي؟ اينك

ليا: ابي هل اتيت؟

لم يسمعو رد فتفاجئم انه للأن لم يرجع و بدأت دموعهم بلأنهيار خرجو من السيارة و شعور الحزن تغلب على شعور البرد بعد قليل يسمعون خطوات ثقيلة ترطم بلكرة الأرضية و تراكمت مشاعر الفرح الخوف الأرتياح الغضب الراحة ولكن عندما التفو ذهبت كل المشاعر وبقى شعور الخوف يضهر من بين الضلال شخص يحمل ساطور ينقط منه صائل احمر لزج و يقول بصوت عميق:

اهلا بكم بدياري

 

Nederlandse vertaling:

Lia! Joey!

Mike riep luid vanuit de begane grond naar de tweede verdieping. Hij was gefrustreerd omdat zijn kinderen altijd te laat kwamen.

Joey: “Ja, papa! Ik kom eraan!”

Lia: “Ik ook, pa…”

Maar voordat ze haar zin kon afmaken, gleed ze van de trap en viel. Joey en hun vader barstten in lachen uit.

Een uitgestrekte zandvlakte bedekte de horizon, doorkliefd door een eindeloze grijze weg die aan de ene kant verdween en aan de andere kant geen begin leek te hebben. Het enige geluid dat te horen was, kwam van een kleine rode auto die plaats bood aan vier personen.

4:07…

“Wat voelen jullie nu we eindelijk naar jullie moeder gaan na drie jaar?” vroeg Mike terwijl hij reed.

Stilte.

Mike keek even opzij en herhaalde zijn vraag, licht verbaasd door het gebrek aan reactie. Toen zag hij het: ze sliepen. Hij verlaagde het volume van de zachte jazzmuziek die op de achtergrond speelde en reed verder in stilte, terwijl de rode zon aan de horizon zakte. De schemering was tegelijk rustgevend en beangstigend…

5:26…

Joey en Lia werden wakker van het plotselinge stoppen van de auto.

Joey (met slaperige ogen en een schorre stem): “Wat is er aan de hand, papa? Waarom zijn we gestopt?”

Mike: “Een lekke band. We moeten hem vervangen. Kom Joey, help me even.”

Lia keek naar de laatste strook van de ondergaande zon. Ze wilde dat hij bleef, maar wist dat hij zou verdwijnen… en hen achterliet in deze desolate leegte.

12:54…

Mike: “Nog maar een klein stukje, kinderen. Volgens mijn telefoon nog ongeveer twee uur.”

Joey: “Ugh…”

Lia: “Ugh!”

1:12…

De auto begon langzamer te rijden… trager… en stopte toen helemaal.

Iedereen keek verbaasd. Lia’s ogen vulden zich met tranen, maar ze rolden niet over haar wangen. De kou sneed door hen heen.

Mike (probeerde kalm te blijven): “Wacht even, ik kijk wat er aan de hand is.”

Hij stapte uit en onderzocht de situatie. Toen hij terugkwam, zag hij er verslagen uit.

Mike: “De benzine is helemaal op.”

Joey (met een sprankje hoop in zijn stem): “Maar je hebt toch een reservekan in de auto, toch?”

Mike (met ogen op de grond): “Nee…”

Lia’s eerste traan viel stil op haar schoot.

Mike haalde zijn telefoon tevoorschijn, hopend op een signaal, maar er was geen netwerk. Lia kroop dicht tegen Joey aan en begon te snikken. Joey voelde de wanhoop opkomen, maar hij bleef sterk voor zijn vader en zijn zusje.

De duisternis viel volledig over hen heen. De temperatuur daalde. Ze bevonden zich in een vallei, omringd door bergen aan beide kanten. Het enige geluid dat de stilte verbrak, was het klappertanden van hun bevroren lichamen.

1:38…

Mike nam een diepe adem en verbrak de stilte:

“Luister naar me. Ik ga de berg op om hulp te zoeken. Maak geen geluid en—het belangrijkste—doe de autodeuren niet open, wat er ook gebeurt.”

Hij stapte uit. De ijzige wind blies fel langs zijn oren. Met elke stap die hij zette, verdween hij langzaam uit het zicht, totdat hij helemaal opging in de schaduwen van de nacht.

Joey en Lia probeerden te slapen om de angst en de kou te vergeten.

4:07…

Joey: “Papa? Waar ben je?”

Lia: “Papa… ben je terug?”

Geen antwoord.

Hun harten begonnen sneller te slaan toen het besef doordrong dat hij nog steeds niet was teruggekeerd.

Ze stapten uit de auto, hun verdriet sterker dan hun angst voor de kou.

Toen hoorden ze het.

Zware voetstappen, dof en traag, weerkaatsten over de verlaten weg.

Hun lichamen verstijfden. Eerst voelde het als opluchting—misschien was het hun vader—maar dat gevoel verdween onmiddellijk en werd vervangen door een pure, kille angst.

Tussen de schaduwen verscheen een donkere gedaante.

De figuur stapte langzaam naar voren. In zijn hand hield hij een bijl. Bloed droop in dikke, plakkerige druppels van het metaal.

Met een lage, dreunende stem zei hij:

“Welkom… in mijn domein.”

Einde.

Dit verhaal is geschreven door Faris, 16 jaar uit Syrië. Faris is deelnemer bij Taal Doet Meer.

Lees meer: